[ KHR Fiction : RARE SHIPPING “RM” ] Dear you.... The Invisible Tear’s owner แด่เธอ...เจ้าของน้ำตาไร้เงา

! คำเตือนก่อนอ่าน !

ฟิคเรื่องนี้ เป็นฟิคเรือผีที่ไรท์อวยเป็นการส่วนตัว ว่าง่าย ๆ ก็คือ ไรท์เขียนสนองนีทตัวเองค่ะ(?) ฟิคเรื่องนี้ไม่ได้มีเนื้อเรื่องกุ๊กกิ๊กน่ารักมากมายอย่างเช่นฟิคปกติทั่วไป แต่ฟิคเรื่องนี้ เป็นฟิคประเภททรมานตับของผู้อ่านค่ะ

เพื่อให้ผู้อ่านทุกท่านได้เห็นภาพชัดยิ่งขึ้น ไรท์จึงขอมอบเอกสารประกอบการตัดสินใจ(?) เป็นการแนะนำเรื่องราวคร่าว ๆ ของฟิคค่ะ

.

.

❝

‘หมายความว่ายังไง ... ที่ว่าพิธีกรรมของพวกสายหมอก นี่ชั้นหูฝาดรึเปล่า?’

‘นายไม่ได้หูฝาดหรอก ชั้นหมายความว่าแบบนั้นจริง ๆ’

‘นี่แกกลับมางมงายกับเรื่องพวกนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่’

‘งมงายเหรอ...’ เจ้าตัวละสายตาจากอาหารในมือแล้วหันมาจ้องหน้า ‘นี่นายยังคิดว่าสายหมอก มันเป็นเรื่องงมงายอยู่อีกเหรอ’

‘ชั้นไม่ได้หมายความแบบนั้น’

‘แต่สายตานายบอก อย่าโกหกชั้นเลยน่ารีบอร์น’

‘….’

‘นายก็รู้ดี ว่าพวกสายหมอกอย่างพวกชั้น มันไม่มีทางหนีออกจากเรื่องงมงายพวกนั้นได้อยู่แล้ว และการที่ชั้นเลือกกลับไปเดินทางนั้น ชั้นก็เชื่อว่า... ชั้นตัดสินใจถูกแล้ว’

‘ในเมื่อคิดแบบนั้น ก็ตามใจเถอะ’

เด็กหนุ่มผมดำขลับเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ ขนมปังในมือที่ถือเอาไว้ ในตอนนี้เขาไม่มีความต้องการที่จะยัดมันลงท้องแม้เพียงแค่ครึ่งคำ เขาวางมันทิ้งไว้บนกล่องไม้เก่า ที่ในตอนนี้เขาใช้มันเป็นเก้าอี้ชั่วคราว บทสนทนาขาดช่วงไปพักใหญ่ ทั้งสองไม่ได้เอ่ยอะไรออกมาเลย

เด็กหนุ่มอีกคนที่ยืนอยู่ด้านข้าง กำขนมปังในมือไว้แน่น สีหน้าบ่งบอกอย่างชัดเจน ว่าเขากำลังตัดสินใจบางสิ่งบางอย่าง แต่ก็ลังเลที่จะเอ่ยมันออกมา การใคร่ครวญอันหนักหนา การที่เด็กหนุ่มผมดำที่นั่งอยู่ข้าง ๆ นั้นไม่ได้รับรู้ ไม่แม้แต่จะได้เห็นสีหน้าที่กำลังเป็นกังวลอย่างที่สุดนั้น มันกลับทำให้ช่วงเวลาอันว่างเปล่าที่บทสนทนาตัดขาด กลายเป็นช่องว่างให้เด็กหนุ่มผู้นั้นได้ตัดสินใจ   

‘เลิก... กันเถอะ’

เด็กหนุ่มเรือนผมสีม่วงเอ่ยอย่างไม่เต็มปากเต็มคำ น้ำเสียงสั่นเล็กน้อยแสดงถึงสภาวะอารมณ์ที่กำลังอ่อนไหว แต่เมื่อเขาเอ่ยจบ ทุกอาการเปราะบางเหล่านั้นก็ถูกเก็บเอาไว้อย่างมิดชิดภายใต้ใบหน้าที่แทบจะไร้ความรู้สึกนั้น อีกฝ่ายหันขวับมามองใบหน้านั้นตรง ๆ ด้วยความไม่เชื่อหูว่าจะได้ยินคำพูดเช่นนี้จากปากคนอย่างเขา

‘ต้องการแบบนี้สินะ’

‘….’ เขาเบือนหน้า ‘ชั้นไม่อยากมีพันธะอะไรติดตัว ... การจะเป็นผู้ใช้ภาพมายาที่ดี จิตใจต้องมั่นคง แน่วแน่ แล้วก็แข็งแกร่ง ถ้าหากชั้นยังมีพันธะ ชั้นคงไปไม่ถึงจุดนั้น’

‘... งั้นก็ไปซะ แล้วอย่ากลับมาให้ชั้นเห็นหน้าอีก ต่อให้ชั้นตาย ก็ไม่ต้องมายืนหน้าหลุมศพ’

‘….’

เด็กหนุ่มผมสีม่วงไม่ทันเอ่ยอะไรต่อจากนั้น เด็กหนุ่มอีกคนก็ลุกขึ้นยืนและเดินออกจากบริเวณนั้นไป เขาทิ้งภูเขาลูกโตเอาไว้ที่เด็กหนุ่มผมม่วงที่ยืนนิ่ง แต่เขาก็เลือกที่จะไม่เอ่ยอะไรออกมาซักคำ เขาวางขนมปังชิ้นนั้น ไว้ข้าง ๆ กับขนมปังชิ้นที่อีกฝ่ายทิ้งเอาไว้ ผ้าคลุมสีดำสนิทถูกดึงขึ้นมาบดบังใบหน้าพร้อมกับขาที่ก้าวเดินออกมาจากบริเวณนั้น ทันใดที่เงามืดบดบังดวงตาและใบหน้าของเขากว่าครึ่ง คำปฏิญาณแรกในอกก็เกิดขึ้น

‘ชั้นจะไม่เปิดหน้าให้ใครได้เห็นอีก.... ชั้นจะไม่ยอมให้ใคร ได้มองเห็นดวงตาของชั้นอีกเป็นอันขาด’

❞

ฟิคเรื่องนี้จะเริ่มทำการอัพเดทเนื้อหา episode ต่าง ๆ ในเดือนเมษายนนี้ค่ะ หากใครที่หลง(?) เข้ามาอ่านหรือกดผิดเข้ามาอ่าน(?) ก็ขอฝากเนื้อฝากตัวฝากหัวใจ ฝากฟิคเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกด้วยนะคะ <3

ขอบคุณธีมสวย ๆ จาก THE ORA ♔ THEME V.2 ค่ะ

?THEORA

?THEORA